Το νεραϊδομαντήλι

Τραγούδι: Τάκης Φάβιος-Κατερίνα Φατσέα
Στίχοι-Μουσική: Γιώργης Δρυμωνιάτης
Στα πλήκτρα: Γιώργος Τσοκάνης


Αυτό είναι το Καλαδί, στα Κύθηρα.
Φωτο Γ. Δρυμωνιατης

Το νεραϊδομαντήλι
Άλλα δεν έχει στον ντουνιά
μάτια, δεν έχει ίδια,
σαν τούτα που προβάλανε
στου Καλαδιού τα φρύδια.
Δεν έχει μάτια ολόλαμπρα
άλλα σαν τα δικά της,
σαν θάλασσα, σαν ουρανός
σαν άνεμος, σαν μπάτης.

Οπού, σαν φλόγα αφανού,
από μακριά σε καίνε,
σε ζώνουν μ’ έρωτα φωτιές,
όταν σου γλυκοκλαίνε.
Κι όταν γλυκά σ’ αναθωρρούν,
κρυφά σαν σου γελάνε,
πιο πάνω κι απ’ τον έβδομο
τον ουρανό σε πάνε.

Μάτια που σαν τ’ ολόγιομου
του φεγγαριού την λάμψη
φέγγουνε, λες κι ο Ουρανός
και ‘κείνα τα ‘χει ανάψει
την ίδια ώρα π’ άναβε
τ’ άστρα και το φεγγάρι
και τα ‘στειλε στο Καλαδί
το νου να μου ξωπάρει.

Βόηθα με Άγιε Θόδωρε,
βόηθα να μη λελέψω,
το νεραϊδομαντήλι της
βόηθα με να τση κλέψω,
το νεραϊδομαντήλι της
πίσω να μην μου πάρει,
μ’ όταν κρυφτούμε στην σπηλιά,
φιλί να με τρατάρει.

ΓΙΩΡΓΗΣ Π. ΔΡΥΜΩΝΙΑΤΗΣ
Από την: ΤΗΣ ΜΙΚΡΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΑΙΜΑΤΑ ΚΙ  ΕΡΩΤΑΣ