Προς Μονεμβάσια

Καράβι της καρδιάς μου,

στο νυχτοπέλαγος

ταξίδεψε κι απόψε

την ονειροφωτιά.

Ταξίδεψε τα μάτια,

ταξίδεψε το νου,

προχώρα νυχτωμένο

προς του φωτός τη γη,

προς τη Μινώα Άκρα,

τη γη του Ποιητή.

Ανέβα καλντερίμια,

κατέβα στις ρωγμές

και κούρσεψε τα ρόδα

απ' τις τριανταφυλλιές.

Καράβι της καρδιάς μου,

στο νυχτοπέλαγος

προς τη Μινώα Άκρα

γλυκοταξίδεψε.

Το φάρο εκεί στο βράχο

κρυφαναγύρεψε.

Και πόθησε να πάρεις

το φως του Ποιητή,

απ' τον βραχώδη τόπο,

του Ρίτσου μου τη γη.

Προχώρα καραβάκι

μ' ελπίδα και πυγμή

κι ως φτάσεις στο λιμάνι

της άκρας σου σιωπής,

στο φως ρίξε τους κάβους

και άραξε εκεί.

Κι ατένιζε για πάντα

με ξάστερο καιρό

του Ποιητή τα μάτια,

τ' άστρα στον ουρανό.

Μονεμβασιά, πατρίδα!

Ο βράχος αψηλά.

Ας...είθε κι η καρδιά μου

σαν βράχος να βαστά......

ΓΙΩΡΓΗΣ Π. ΔΡΥΜΩΝΙΑΤΗΣ

Από την ΕΠΙΒΙΒΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ