Νύχτα καυτή του Ιούλη

Εβούιζε αγάπη του μελτεμιού ο αχός.

Κειο το βουνό μπροστά μου

θυμάρι μύριζε.

Φλοισφύριζε το κύμα στην ακραμμουδιά

και γύρω απ' την καρδιά μου

πετούσαν οι αλτένες

κι έφερναν είδηση:

"Στην φέρνει το βαπόρι

την αερική, την ουρανομάτα, τη θηλυκή".

Κι ώσπου να ρθει εκείνο,

ήρθε και το φεγγάρι, ολόκυκλο

και η δική της χάρη

δεν άργησε να ρθει.

Κυκλωτική ευτυχία

σε αγκαλιά κρυφή κάτω απ' τα λιόδεντρα.

Μ' ένα μοσχαπιδάκι

για δώρο υποδοχής

στα χείλη της ζωής.

Νύχτα καυτή του Ιούλη.

Ω, σώμα της φωτιάς!

Πυρπόλησαν τα χείλη το γίγνεσθαι.

Ύλη ενσωματωμένη

στο χάος της χαράς,

καθώς ψυχές νικούσαν το φόβο της φθοράς.

Η θάλασσα. Η νύχτα.

Του μελτεμιού ο αχός.

Έγιν' ο κόσμος άλλος.

Δεν ήμουν μοναχός.

Εκράταγα το κάλλος

και προχωρούσα εμπρός.

Μια νύχτα του Ιούλη. Καυτή σαν το φιλί.

Νύχτα φεγγοβολούσα.

Μια νύχτα μαγική.

Που μέσα στο σκοτάδι

άρχισα ν' αγαπώ

και τίποτα δεν ήταν

μπρος μου πια σκοτεινό.....

ΓΙΩΡΓΗΣ Π. ΔΡΥΜΩΝΙΑΤΗΣ

Από τα ΕΡΩΤΑΡΩΜΑΤΑ ΜΕΤΑ ΔΑΚΡΥΩΝ