Κρυφός λυγμός

(τραγουδά η μάνα του ξενητεμένου)
 

Όλα μου τα φιλάκια μου, πουλάκι μου για σένα,

που η μοίρα μου σε άρπαξε και σ’ έριξε στα ξένα,

σου τα ποστάρ΄η σκέψη μου κι απόψε, που ολομόνη

με βρίσκει η Πανσέληνος να κλαίω στο μπαλκόνι.

Καθημερνά στη χόβολη τη φάβα σού ζεσταίνω.

Λες και δεν έφυγες ποτέ, τραπέζι έχω στρωμένο.

 Κι εκεί, το κρεβατάκι σου, στην πέρα τη γωνία

σου το ζεσταίνει απαλή, πουλάτη πατανία.

Να με θυμάσαι όσο μπορείς. ‘Δωδά θα περιμένω,

μες στην αυλή να ξαναρθείς, πουλάκι αγαπημένο.

Πότε θα ρθεις, πουλάκι μου, γλυκά να σε κοιμίσω

σ’ αυτό το κρεβατάκι σου; Να σε χαϊδολογήσω

σαν τότε που ήσουνα μικρό, δεν είχες βγει στις ρούγες

κι ερχόμουν και σου ‘βλόγαγα τσ' αδύναμες φτερούγες,

σαν τότε που σε ζέσταιναν το χνώτο κι η ματιά μου

κι ο κόσμος σου ολόκληρος , ήταν η αγκαλιά μου.

Μ’ ύστερα ορφοφτέρουγα τ’ άνοιξες τα φτερά σου,

σε μάγεψαν τ’ οράματα, πέταξες στη χαρά σου.

Να με θυμάσαι όσο μπορείς. ‘Δωδά θα περιμένω,

μες στην αυλή να ξαναρθείς, πουλάκι αγαπημένο.

μου ‘φυγες κι όλο πνίγονται στον πόνο τ’ όνειρά μου.

Σε λαχταρώ και κολυμπώ μέσα στα δάκρυά μου.

Μπροστά σ’ ένα εικόνισμα τάματα όλο κάνω:

«Αχ, φέρτο , Παναγία μου, φέρτο μου πριν πεθάνω.

Φέρτο μου το πουλάκι μου, ν’ ακούσω τη φωνή του,

να του χαϊδέψω τα μαλλιά, ν’ αγγίξω την ψυχή του,

να μου ποτίσει την καρδιά με της χαράς το δάκρυ,

να μ’ ανεβάσει μια στιγμή ως τ’ ουρανού την άκρη!»

Να με θυμάσαι όσο μπορείς. ‘Δωδά θα περιμένω,

μες στην αυλή να ξαναρθείς, πουλάκι λατρεμένο.

Α…και να ‘ρχόσουν μια στιγμή! Για μια μόνη στιγμούλα!

Να ξαναγίνω η αγαθή, η πιο ζεστή μανούλα!

Να σ’  αγκαλιάσω μια σταλιά, - πάρε όλην την ψυχή μου-

κι ύστερ’ ας έφευγα ευτυχής, μακριά κι εγώ παιδί μου…..

 

Γιώργης Π. Δρυμωνιατης

Από την ΕΦΤΑΖΥΜΟΣ ΨΥΧΗ ΔΙΠΥΡΩΜΕΝΗ