όταν ο έρως στη ζωή μας άρχει

…και πήραμε, που λες,  εκείνο το καράβι

με τα ολόλευκα πανιά,

να πάμε πέρα

προς του Ήλιου την απέραντη νησίδα

που σ’ αχτίνες κολυμπά.

Κι ήταν εκείνη στο τιμόνι

κι εγώ το χέρι της κρατούσα,

σ’ ένα ταξίδι που  ήμασταν μόνοι.

Δυο σώματα που ένας Θεός τα είχε δέσει

με τη χρυσή τού έρωτα καδένα

κι ήμουν εγώ γι’ αυτήν

κι αυτή για μένα

πάνω στο πλοίο της ζωής

που τράβαγε προς τα μεγάλα πάθη.

Ανήκουστα για τον ανθρώπων τα αυτιά

τα όμορφά μας λάθη.

Μα η Φύση τα ευλογούσε

και φυσούσε

τα ολόλευκα πανιά

και πλέαμε..και πλέαμε…

γελούσαμε και κλαίαμε

μέσα σε πέλαγος χαράς.

Κι ουδόλως το ρωτούσαμε

αν η νησίδα του Ήλιου υπάρχει.

Άλλωστε όλα υπάρχουν

σαν ο έρως στη ζωή μας άρχει…

ΓΙΩΡΓΗΣ Π. ΔΡΥΜΩΝΙΑΤΗΣ

Από την "Μόνος στην οδό Δρυμώνος"