Σαν παίρνει το μαύρο της
χρώμα η μέρα
κι η θλίψη
κεντάει με θάνατο
την ψεσινή χαρά,
πρέπει να δυναμώσεις
με υπομονή
τα υγρά θεμέλια
της άλλης σου ύπαρξης.
Πρέπει ν’ αντέξεις,
φουκαρά.
Δακρυρροώντας
έτσι κι αλλιώς γεννήθηκες.
Εκείνο το πρώτο σου κλάμα,
σαν ανάβλυσες από την μήτρα,
ήταν η προεξόφληση των πόνων
της ζωής σου όλης.
Και τούτο, το τελευταίο σου δάκρυ,
εξαγιασμός
του κακού σου εαυτού ας είναι.
Εξόφλησε
σήμερα το χρέος σου στον πόνο.
Υπομονεύοντας, όσο μπορείς,
Σίσυφε.
Γιωργης Π.Δρυμωνιάτης
Από την ΕΦΤΑΖΥΜΟΣ ΨΥΧΗ ΔΙΠΥΡΩΜΕΝΗ
Το μεσοδιάστημα αποκαλείται ζωή. Ας κερδίσουμε όσα χαμόγελα μπορούμε περισσότερα μέχρι το τελευταίο δάκρυ..
ΑπάντησηΔιαγραφή