..κι ύστερα πάλι…

Όταν ο Ήλιος στεφανώνει τα νησιά,

τότε που οι αχτίνες του,

σαν ασημένια κορδελάκια,

στα μαλλιά τους μπλέκουν

όταν η Γαία ανθοστολίζεται κι αυτή

κι όλα τα του φωτός πλουμίδια

πάνω της φοράει,

όταν η θάλασσα λιγώνεται

κάτω από την απαλή παλάμη του εραστή

κι, απόλυτα γαληνεμένη ,αφήνεται στο χάδι,

όταν ο Μέγας Ουρανός

παίρνει το ύφος το βαρύ, το ανδρικό,

έχοντας ποίκιλμα στο στήθος του

το σύγνεφο το αψύ,  το γκριζομαύρο,

όταν η Φύση ερωτεύεται το Φως,

στέκω  ‘κειδά εκστατικός,

μ΄ όλα τα μάτια μου κοιτάζω,

(κυρίως με τα μάτια της καρδιάς,που αγκομαχά),

μ’ όλα τα μάτια μου ρουφώ φωτιά, νερό και ουρανό

κι, ωσεί αθάνατος,  στεντόρια φωνάζω!

Ζήτω που ζω!!!!

Κι ύστερα πάλι αναστενάζω….

ΓΙΩΡΓΗΣ Π. ΔΡΥΜΩΝΙΑΤΗΣ

Από την ΕΦΤΑΖΥΜΟΣ ΨΥΧΗ ΔΙΠΥΡΩΜΕΝΗ