Αγαπημένη αντλία καρδία μου

Αγαπημένη αντλία
καρδία μου.

Νάταν ν' αντλείς
το αίμα μου μόνο.

Αλλά εσύ αντλείς
και τα όνειρα

και τις αγάπες και
τους έρωτες

και τα δάκρυα και
το στεναγμό

και τους πόθους
μου και τα πάθη μου όλα,

αντλείς τις
αναμνήσεις μου

και με οδηγείς
προς τα μέλλοντά μου

και καθορίζεις τα
βήματα του παρόντος μου

επί των υπαρκτών,

μα και επί των
ανύπαρκτων δρόμων.

Εσύ, που είτε ο
ιστός σου ραγίζεται από πόνο,

είτε φλέγεται από
τρυφερότητα,

είτε σφίγγεται από
την αίσθηση του αδίκου,

είτε πετά από τη
χαρά του έρωτα,

ασταμάτητα από την
μέρα

της πρώτης
αναπνοής αγωνιά

όρθιον στα επίπεδα
να με κρατά.

Ο ιστός σου που,
και ραγισμένος ακόμα,

σημαία λουλουδιών
ανεμίζει προς τη ζωή

και μελοποιεί την
ομορφιά του κόσμου.

Εσύ, αντλία καρδία
μου,

ενάντια στου νου
μου την θλιβερή πεζότητα,

βόηθαγε την ψυχή
μου να ζει

εν αρμονία αγάπης

μέσα στο χάος των
ανθρώπων

και εν δικαίω
κατεύθυνέ με

προς την στιγμή
εκείνη που θα κουραστείς

και θα πάψεις πια
ν' αντλείς τα πάντα.

Ως τότε, κράτα με
Άνθρωπο, όσο μπορείς,

κι άξιον για αγάπη
κράτα με,

αγαπημένη αντλία
μου,

καρδία μου μικρή

κι άσβηστο
διατήρησε μέσα μου

το ζάθεον πύρ της
ύπαρξης,

εσύ, ω πολύ Θεϊκή
φωτιά μου!

Γιώργης Π. Δρυμωνιάτης

Από την «ΕΝ
ΠΤΗΣΕΙ»