ΒΑΡΝΑΛΗΣ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΤΟΥ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ

WAVES AND WINES

Περιοδικό e-Υδράνη 6ο τεύχος

Αντιγράψτε αυτό τον συνδεσμο

https://online.fliphtml5.com/lrfj/gvzy/?fbclid=IwAR2oNsj2RWi-MPuTAkEMwCU1G9r5wyzHFKukujF5gzDf8wjW9RXS_xrhAb0#p=4

και, όταν ανοίξει η σελίδα, κάντε κλικ στην εικονα με τον Μικη. Θα απολαύσετε ένα φανταστικό αφιέρωμα στον Μεγάλο απόντα.

 Αγαπητοί μου, κυκλοφορεί από χθες δωρεάν πάντα, το 6ο τεύχος του υπερπρωτότυπου και πρωτοποριακού ηλεκτρονικού περιοδικού e-Υδράνη με 140 σελίδες πλούσιας και εξαιρετικά ποιοτικής ύλης, παράταιρης με την εποχή που ζούμε, μα πανάκριβης για την ζωή που θέλουμε, όσοι νου και καρδία και ψυχή ακόμη κρατούμε.

Παρακαλώ, αφιερώστε κάποιες από τις ώρες σας , που όλοι μας τις χάνουμε πολλές φορές αλλού αδίκως, στο θαυμαστό ένθετο του περιοδικού , το αφιερωμένο στον ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ, στον μεγάλο αποχωρήσαντα από την ζωή πρόσφατα, μα ανεξίτηλα εισχωρήσαντα στις ψυχές μας, στον Μίκη της αιωνιότητας και σε όλους τους Ποιητές που Εκείνος ανύψωσε στους αιθέρες. Στις 172 σελίδες αυτού του ένθετου θα διαβάσετε, θα ακούσετε , θα δείτε, θα ζήσετε όλο το αξεπέραστο μεγαλείο της Ποίησης και της Μουσικής του 2ου μισού του περασμένου αιώνα και βέβαια, θα κλάψετε, συγκρίνοντας την χρυσή εκείνη εποχή με την σημερινή μας κατάντια. Διηγώντας τα να κλαις, αλλά αξίζει!!!!

Παρακαλώ όλες και όλους σας να το διαδώσετε , να το κοινοποιήσετε, να το κυκλοφορήσετε όσο πιο πολύ μπορείτε. Αντιγράψτε το, κοινοποιείστε το, στείλτε το σύνδεσμο με μέϊλ. Διαφημίστε το με κάθε τρόπο. Θα το διαπιστώσετε μόνοι σας το πόσο πολύ αξίζει.

Εμείς , κόντρα στο σήμερα, αισιοδοξούμε πως αύριο οι άνθρωποι θα ξαναποκτήσουν αξία και ποιότητα και μεγαλείο στις τέχνες και αξιοπρέπεια ως Άνθρωποι και όχι ως αριθμοί, ως μονέδα, ως δουλικά των κρατών και των πλουτοκρατών.

Με τιμή.

Γιώργης Π. κ-Δρυμωνιάτης

 

Δακρυσμένα μάτια, για σένα Μίκη μας.

 

Δοξαστικό για τον Μέγιστο Μίκη

 

Μέρα Σεπτέμβρη διάλεξες να φύγεις πέρα-πέρα,

στο γαλανό που λάτρεψες, στον άπιαστον αγέρα.

Τις νότες τις ατίθασες ίππευσεν η ψυχή σου

κι όλο το Άξιον εστί στα ύψη πάει μαζί σου.

Κι αν μίσεψες για τ’ άπειρο, για του κενού τα μέρη,

ο πλούτος όλος μένει εδώ, οπού μας έχεις φέρει,

ο πλούτος της καρδίας σου, που, με τους Ποιητές μας

εγιόμισε τα σπίτια μας, άσπρισε τις αυλές μας,

από το χώμα σήκωσε τις ταπεινές ψυχές μας

και ανύψωσε ως τα σήμαντρα του πόνου τις ζωές μας.

Ήσουνα  Ήλιος ξάστερος, Ήλιος δικαιοσύνης

θεμέλιο της πατρίδας μας , δοκός της Ρωμιοσύνης,

αντάρτης που ξεστύλωνε του φασισμού το δώμα,

όνειρο που γεννιόσουνα από ψυχή και χώμα.

Στο φέρετρό σου τώρα ομπρός γονατιστή η Ελλάδα

ραίνει το σώμα το σεπτό μ’ αλμύρα και λιακάδα,

βρέχει με δάκρυ της ψυχής τ’ άγιο σκήνωμά σου,

κι όπως φωνάζει :«Λευτεριά!» , φωνάζει τ’ όνομά σου.

Βασίλεψες, αστέρα μας, όμως δεν έχεις σβήσει,

το φως σου το ανέσπερο δεν θα το κρύψ’ η δύση,

οι χρυσαητοί δεν θάβονται σε χώματα καμένα,

μα σε ψυχές  βροντόκαρδες, σε στήθια αντρειωμένα.

Τα στήθια μας και οι καρδιές τάφοι για σένα, Μίκη,

αγέρωχε, αθάνατε, Έλληνα ουρανομήκη!

 

ευγνωμοσύνης ένεκεν

γιώργης π.κ-δρυμωνιάτης

Κάντε κλικ στον τίτλο εδώ:  ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΦΩΣ - ΠΟΙΗΜΑ ΘΛΙΜΜΕΝΟ

για να διαβάσετε σε e-book 

ξεφυλλιζόμενο σαν βιβλίο, ολόκληρο το ποίημα  

(Εκδόσεις Έλευσις και Υδράνη , Αθήνα 2018)

Αγνή

 

Αγνή

Σαν άνθη ιβίσκου τα μάτια της κλείσαν

κι η νύχτα την έκρυψε στης νότιας το χώμα.

Ανθάκια μου εύμορφα, που πάτε; Πού πάτε;

Γιατί μου βιαστήκατε να γίνεται σπόροι;

Και πού θα φυτρώσετε δίχως σώμα με αίμα;

Και που θα νυχτώσετε ηλιανθοί της αγάπης;

Αχ Άνοιξη, Άνοιξη, γοργά που ξοδεύεις

ανθούρια κι έρωτες και λάγνες αγκάλες!

Γοργά που ακυρώνεις το μέλι στον ύπερο,

το κάλλος το εύοσμο. Γοργά που περνάς!

Γοργότερος όλων ο θάνατος έρχεται.

Μικρότατ' η Άνοιξη και λίγο το σύμπαν.

Κι εσύ Παναγιά μου, ομορφιά της ψυχής,

Παρθένα μου μάνα, στην Κοίμηση κλαίω,

μητέρα των πάντων, ωραία νεκρή,

Παναγία του πόνου και της υπομονής,

λύτρωσε την σκέψη μου από τα αίματά της

και μην μ' εγκαταλείψεις μόνο μου στο νου.

Αμήν

γιώργης π. κ-δρυμωνιάτης

Κοίτα! Κοίτα! Πέρα κοίτα!

Να λοιπόν που μπορεί να υπάρξουν και χαρές, μέσα σε τούτη την απέραντη τρομοθλίψη που ζούμε. Μικρές χαρές που μπορεί να μας δώσουν από μακριά οι φίλοι μας (ας είναι καλά το ιντερνέτ κι ο Θεός να το φυλάει μην το πιάσει κι αυτό κανένας κορωνοϊός) και οι οποίες μας βοηθούν να δούμε με αισιοδοξία το μετά και με υπομονή το τώρα. Ένας τέτοιος φίλος μού έδωσε σήμερα μια τέτοια, μεγάλη για μένα, χαρά. Ο Γιώργος τάμογλου ζει πολύ μακριά μου. Στην πανέμορφη Βέροια. Δεν έχω την τύχη να τον γνωρίζω από κοντά. Μα γίναμε ήδη καλοί φίλοι μέσα από το φβ. Ο Γιώργος είναι ένας εξαίρετος μουσικοσυνθέτης και ενορχηστρωτής, μα και τραγουδιστής θαυμάσιος επίσης. Κάποια στιγμή βρήκε μέσα στο φβ κάποιους στίχους μου. Και σήμερα μου έστειλε αυτό το μεγάλο δώρο που θα ακούσετε παρακάτω.
Είναι μεγάλη τιμή για μένα η επιλογή των στίχων μου και ο τρόπος που τους μελοποίησε ο Γιώργος. Τον ευχαριστώ από τα βάθη μου!
Ελπίζω να σας αρέσει κι εσάς. Κρατήστε αυτό το μήνυμα που στέλνει το ρεφραίν. Σημειωτέον , γράφτηκε τον περασμένο Οκτώβριο, πολύ προ κορωνοϊού εποχής.

Κοίτα, κοίτα , πέρα κοίτα,
πιο μακριά απ’ την πληγή.
Θέ μου, τι όμορφη που είναι
η μικρούλα μας η Γη!
Σε ευχαριστώ ξανά πολύ Γιώργο, καθώς κι όλους τους συνεργατες σου μουσικούς και τεχνικούς , που δημιουργησαν αυτό το πανέμορφο βίντεο.
Σε ευχαριστώ επίσης, ιδιαίτερα, που με την υπέροχη μουσική σου με βοηθάς να στείλω σε πολλούς αυτό το μήνυμα αισιοδοξίας, αν το αποδεχτούν βέβαια κι αν το διαδώσουν . Μακάρι και το καλό κάποτε να διαδοθεί σαν ιός, για το καλό των ανθρώπων όμως.
Γιώργης Π. Δρυμωνιάτης

Ο γέρος και η Άνοιξη

Ο γέρος και η Άνοιξη.

Μπορεί να ήταν εβδομήντα πλάς, αλλά ήταν παιδαράς. Έτσι τουλάχιστον νόμιζε. Του εμφανίστηκε, που λέτε, ένα βράδυ η Άνοιξη στο φεϊσμπούκιον. Αυτοπροσώπως! Πλάσμα θεϊκόν! Εξαίσιον! Δεν χόρταινε να κοιτάει τις φωτο της. Πρόσωπο ηλιόλαμπρο! Χείλη σαρκώδη και χυμώδη, σαν ώριμο μάγκο! Μάτια ως προσάναμμα αμφιφλεγόμενο. Μαλλιά ξανθά, ως τους γλουτούς κρεμασμένα! Κι από σώμα! Ουάου! Σ' εκείνη τη φωτογραφία με το εφαρμοστό παντελόνι! Ουάου, ώρες είχε σταθεί και την ξάνοιγε έκθαμβος. Αμέ στην άλλη με το μίνι ως τον αφαλό! Ημερονύχτιασε κι εκεί, ο αμάραντος γέρος.
«Θαυμάζω το θαλερό πρόσωπό σας», του έγραψε στο μέσεντζερ εκείνη , αμέσως μόλις έκανε αποδεκτό το αίτημα φιλίας, που της είχε στείλει. Κι αυτός ο καημένος, ο εβδομήντα πλας, άστραψε σαν φλας, από τη χαρά του.
Ανοιξούλα Κουλοπόδη ήταν τ' όνομά της. « Ευδοξία με λένε, αλλά με φωνάζουν Άνοιξη», του έγραψε και η ηλικία τής Άνοιξης φανερότατη , από την ημερομηνία γέννησης που είχε γραμμένη στο προφίλ της, δήλωνε πως ακόμα δεν είχε κλείσει τα τριάντα πέντε.
Τρελάθηκε ο παππούς. Πάντα ονειρευότανε επαφή με Άνοιξη, τουλάχιστον τριάντα Μαϊων μικρότερή του, διότι του είχαν πει κάτι φίλοι του, ότι και νεκρούς ανασταίνει ένα καλό μωρό.
Τη δεύτερη μέρα επικοινωνίας τους, του μίλησε στον ενικό:
- Ιωακείμ μου, αυτό είναι το τηλέφωνό μου, 69 69 …669 , όποτε θες πάρε με να κανονίσουμε να πιούμε κάνα ούζο και να γνωριστούμε καλύτερα.
Ο Ιωακείμ, όπως καταλαβαίνετε, απολωλάθηκε. Μωρέ και ούζο και τσίπουρο και σπίρτο θα πιω εγώ μαζί σου. Ανέβασε και μια φωτο με την γυαλιστερή του Μερσεντές, όρθιος δίπλα της, σαν κολώνα της ΔΕΗ, διότι του είχαν πει , οι ίδιοι φίλοι του, ότι οι Μερσεντές ανεβάζουν πολύ τη λίμπιντο στις νεαρές γυναίκες.
Την τρίτη μέρα το μεσημεράκι τσουπ το τηλέφωνο:
- Ανοιξούλα μουυυυ, ο Ιωακείμ είμαι. Έτοιμος για όλα! Πότε θα σε δω;
- Πέντε το απόγευμα έξω από το Τιτάνια, άγγελέ μου! Έτοιμη για όλα!
Η κυρά του είχε ετοιμάσει τραπέζι, αλλά αυτός πού όρεξη για φασολάδα… Έχω ένα ραντεβού το απόγιομα, με κάτι αντιπροσώπους από την Ιταλία, θα φάμε έξω, της είπε. Να μην πας, του έβαλε χέρι, οι Ιταλοί έχουν κορωνοϊό κι είσαι γέρος. Γριά είσαι συ, της αγρίεψε και χώθηκε όλος μέσα στην μπανιέρα να καθαριστεί καλά. Έβαλε κι αρωματικά έλαια και σαπούνιζε καμιά ώρα το εργαλείο να γίνει λαμπίκο. Του κουβέντιαζε κιόλας…. ε ρε γλέντια Γιακουμή μου… ( Γιακουμή τον έλεγε, αλλά δεν ξέρω γιατί), ε ρε χαρές λεβέντη μου σήμερα! Του μιλούσε κι ήταν αναστατωμένος, σαν έφηβος που ετοιμάζεται για το πρώτο του ραντεβού με γκομενίτσα. Καλού κακού βέβαια, επειδή είχε και το γνώθι σαυτόν, κατέβασε και ενάμισι χάπι βιάγκρα, σου λέει η τριανταπεντάρα θα θέλει χορταστικό σκορ, μην μείνουμε στο 1-0.
Στις τέσσερις ακριβώς μπήκε πάλι στο μέσεντζερ για να επιβεβαιώσουν το ραντεβού τους.
- Θα σε γνωρίσω, μη στεναχωριέσαι, ώρες έχω κάτσει να χαζεύω τις φωτογραφίες σου, Ανοιξούλα μου, θα σε γνωρίσω αμέσως, της έγραψε, αλλά αυτή ήθελε να είναι σίγουρη, ότι θα την γνωρίσει.
-Δια πάν ενδεχόμενο, Ιωακειμάκο μου, θα κρατάω ένα κόκκινο μαξιλαράκι σε σχήμα καρδιάς επάνω στο στήθος μου.
-Κι εγώ θα κρατώ κόκκινα τριαντάφυλλα, Ανοιξουλίτσα μου.
Πέντε παρά τέταρτο ήταν ήδη στημένος έξω από το Τιτάνια και ονειρευόταν τα περαιτέρω. Το κεφάλι του γύριζε σαν περισκόπιο. Από βοριά θα ρθει; Από νοτιά; Τεράστια αγωνία είχε και μια φούντωση , άλλο πράμα. Δεν χωρούσε στο παντελόνι του!
Κι εξαίφνης, εκεί που γύριζε το περισκόπιο, βλέπει από την μεριά τού μετρό της Πανεπιστημίου να κατηφορίζει ένα βαρέλι με ένα κόκκινο μαξιλαράκι στο στήθος.
-Κοίτα να δεις σύμπτωση , σκέφτηκε, να κι άλλη με κόκκινο μαξιλαράκι στα βυζιά.
Αλλά πριν καλά καλά προλάβει να σκεφτεί τα περί σύμπτωσης, ορμάει το βαρέλι καταπάνω του.
- Ιωακειμάκο μου, Θεέ μου, πόσο πιο όμορφος είσαι στην πραγματικότητα!!!!
Ο Ιωακειμάκος τα έχασε, κόντεψε να του ρθει κόλπος. Αυτή ήταν πάνω από εξήντα πέντε, τεραστίων διαστάσεων, στις ρίζες άσπρα τα μαλλιά και τα υπόλοιπα ξανθά, αλλά μισομαδημένα, με κάτι μπαλκονάρες μπροστά, σαν του Μεγάλη Βρετάνια. Ανοιξούλα είναι αυτή ή καταχείμωνο; σκέφτηκε. Τον απογοήτευσε κεραυνοβόλα η δική της πραγματικότητα.
- Δε …δε…δε με λένε Ιωακειμάκο , ψέλισε και πήγε να φύγει, αλλά η Ανοιξούλα τον γράπωσε από το σβέρκο…έχεις και χιούμορ πονηρούλη, σιγά μην δεν σε λένε Ιωακειμάκο! Ξαναορμά και του καθίζει μία δαγκωνιά στο στόμα.
-Ετοιμάσου να πεθάνεις από σεξ! του λέει.
Ο κακομοίρης ο Ιωακείμ χέστηκε απάνω του, χτυπιότανε σαν ψάρι, βαρούσε το κεφάλι του στα μπαλκόνια , ετοιμοθάνατος ένιωθε όντως.
-Παναγία μου, τι ενδεχόμενο ήταν τούτο με το μαξιλαράκι, έλεγε μέσα του και πάλευε να γλιτώσει.
Φαίνεται πως η απελπισία δίνει τεράστια δύναμη στον άνθρωπο και στον Ιωακείμ πραγματικά τεράστια τού έδωσε …δε ... δε…δε με λένε Ιωακειμάκο συνέχισε να φωνάζει και κάνει μία ταρζανιά, δίνει ένα σάλτο και της ξεφεύγει από τη μέγγενη των χεριών της, πετάει τα τριαντάφυλλα στον σκουπιδοτενεκέ και μην τον είδατε, γλακούσε σαν Λούης προς την Ομόνοια, να της ξεφύγει.
-Περίμενε, περίμενε, που πας; η Ανοιξούλα σου είμαι, η Ευδοξία από το φέισμπουκ, η φίλη σου που με ήθελες, περίμενε Ιωακειμάκο μου.
-Δεν σε ήθελα εγώ, άλλος ήταν, έλεγε αυτός και πήγαινε με χίλια.
Ο καημένος ο Ιωακείμ, γλίτωσε τελικά. Αλλά, βλέπετε, είχε πάρει προκαταβολικά και το ενάμισι χάπι βιάγκρα κι αυτό επέδρασε άγρια, πριαπισμό είχε πάθει, πήγε κι εχώθηκε στις δημόσιες τουαλέτες κι έκανε δυόμισυ ώρες να βγει από εκεί. Σκορ 10-0.
Γύρισε αργά στο σπίτι κι έφαγε όλη τη φασολάδα του κι ύστερα μπήκε πάλι στο μπάνιο κι όπως έπλενε πάλι το εργαλείο της χειρωνακτικής …αχ ρε Γιακουμή, τι ήταν τούτο που πάθαμε σήμερα, του έλεγε, τί σου είναι η εικονική πραγματικότητα σε τούτο το μπουρδέλο που ζούμε! Ακούς εκεί Ανοιξούλα, η Ευδοξάρα! Σαν δεν με κατάπιε το τέρας!
Οι φίλοι του, που γελάστηκε και τους είπε το χουνέρι που έπαθε, του γράψανε ρίμα και του την απήγγειλαν ομαδικά:
Άνοιξη , κυρά Άνοιξη , με το δροσάτο αγέρι,
τι του ‘καμες του γέροντα και ρόζιασε στο χέρι;
Ακούς εκεί η κοπελιά, που έλεγε πως τον θέλει,
να είναι εκατό χρονώ και στρογγυλό βαρέλι!
Καημένε γέρο Ιωακείμ, ό,τι πολύ ποθούμε,
ούτε στον ιντερνόκοσμο εύκολα θα το βρούμε.
Η Άνοιξη σε γέλασε και τον χειμωνανθό σου
σ’ άφησε και τον μάρανες έρμος και μοναχός σου.
Αυτά παθαίνει όποιος ζει στο ψέμα της οθόνης.
Στα δίνει όλα δωρεάν, μα τ’ ακριβοπλερώνεις!

Γιώργης Δρυμώ.

Ζητώ συγνώμη από τυχόν παχουλές κυρίες (που ειναι συνήθως ψυχούλες κιόλας) κι από τυχόν ζωηρούς γερούληδες ( κι αυτοί ψυχούλες είναι). Στόχος της σάτιράς μου δεν είναι ούτε το πάχος, ούτε τα γεράματα, αλλά το ψέμα ένθεν και ένθεν που υπάρχει γενικώς και εκτός της ιντερνετικής κοινωνίας βέβαια και από παλιά, μεταξύ οιωνδήποτε!

Για το Facebook, αλλά και για εδώ ισχύει.

ΜΕΓΑΛΗ ΑΓΓΕΛΙΑ

Από της 5^ης απογευματινής  της σήμερον , υφιστάμεθα ύπουλον επίθεσιν εις το ανὀι και αλλάζομεν ριζικώς. Αι  ημέτεραι δυνάμεις αράζουσιν εις το πάτριον έδαφος, χαλαρώνουν και το φχαριστιούνται , ό,τι κι αν τους συμβεί. Από ἐμπροσθεν ή από μετόπισθεν, αφ’υψηλού ή από κάτω. Δια να σώσομεν τουλάχιστον την ψυχή μας και καλή ψυχή σε όλους σας!

Διότι η σωτηρία της ψυχής …. είναι σαν το πράμα του Πρίαπου, ή σαν το δικό σας, τέλος πάντων, μεγάλο είναι κι αυτό, φτου! φτου!

Τέρμα η σοβαρότης!!! Ντου γιου καταλάβατε;;;; Από την σήμερον καταργώ τον Ποιητή και δηλώνω Προφήτης, σαν εκείνον του Αρκά, που μιλάει στην αγελάδα και του απαντάει το βόδι…ο ρεεεεε Μεγάλε Αρκά!!!γεια σου!!!!

Καθώς απέτυχα πλήρως με ό,τι σοβαρό ασχολήθηκα εδώ και 66 χρόνια, ( από το να μπουσουλάω , μέχρι το να πηδάω  ψηλά  κι από το να ποιώ, μέχρι τον ηθοποιό, από την πολιτική, μέχρι τη μαγειρική και από το σεξ , μέχρι το ρεφλέξ  κλπ κλπ κλπ), λέω από εδώ και πέρα να ασχοληθώ μόνο με γελοία πράγματα, που είναι και πιο σοβαρά. Όπως λέει κι ο  καλός μου παλιόφιλος Μανώλης Καλλίγερος  στα ΚΥΘΗΡΑΪΚΑ του, στην προμετωπίδα της σελίδας, της θρυλικής του «Πεζούλας του Τριβόλου» (την ευλογία του να ‘χω, όπως εδώ και 35 χρόνια μετ’ ευγνωμοσύνης την έχω!!!)  λέει, που λέτε,  ότι το είπε ο Πλάτων, που, ανάθεμά τον, τίποτα δεν άφησε να πω εγώ,  λέει λοιπόν  αυτός ο Πλάτων –τον ξέρετε;;-  πως «Άνευ γελοίων τα σπουδαία μαθείν...ου δυνατόν». Καταλάβατε τι θέλει να πει; Σ’ αυτά άλλωστε, και να αποτύχει κανείς, σκασίλα του μεγάλη. Έτσι κι αλλιώς σε υπόληψη δεν θα τον έχει κανένας σοβαρός, αυτόν τον γελοιολόγο. Ποιος θα ασχοληθεί με έναν μπαχαμπούχλα;

Αποκηρύσσω μετά βδελυγμίας  λοιπόν κάθε τι «Ποιητικόν»  και ό,τι άλλο δήθεν σοβαρόν έχω γράψει μέχρι σήμερον.  Από σήμερον προφητείας Δρυμωνίου το ανάγνωσμα, σοφίαν προσχώσωμεν! Αμήν!

Από εδώ και πέρα, αυτός ο τοίχος θα είναι μόνο για γέλια. Να φοράτε τα πάμπερς σας , παρακαλώ, όταν τον διαβάζετε, διότι θα βρέξει.

Α, που και που , εκτός από γελοία προφητεία, θα γράφω και για  καμιά συνωμοσία, άντε και κανένα ακαταλαβίστικο για τους έξυπνους. Από μικρός ήμουν καλώς σε όλα αυτά. Ιδίως σε προφητείες, μου το είχε πει και ο Θρησκευτικός μου στο Γυμνάσιο, εσένα παιδί μου θα σου φέρνουν κάποτε φαγητό οι κοράκοι επάνω στο βουνό, σαν τον Προφήτη Ηλία, μου είχε πει…λες ρε γαμώτο;; ..και οι ακρίδες δεν μ’ αρέσουν καθόλου,  μπλιάχ… προτιμώ νυχτερίδες και κατσαρίδες. Ξέρω όμως. Μ’ ένα καλό ψοφίμι για φιλοδώρημα, θα παραγγέλνω γαρίδες στον κόρακα.

Οι κόρακες και οι κόλακες είναι τα καλύτερα ζώα.

Παρακαλώ, δεν θέλω εδώ, ούτε ένα  λάικ,  ούτε σχόλια, βαριέμαι,  σαν  άνθρωπος με ιδιαιτερότητα από πίσω, να σας απαντώ.  Να  γελάτε μόνοι σας. Να κάνετε χαχαχαχαχαχα , αλλά να μη μου το γράφετε κιόλας εδώ, διότι  γαργαλιέμαι όταν διαβάζω χαχαχαχα και αρχίζω και  κακαρίζω  εδώ πέρα  μόνος μου κι εγώ και θα νομίζει ο γείτονας ότι έκανα αυγό. Άσε που μου το μπερδεύετε κιόλας καμιά φορά , κι αντί χαχαχαχα,  μου γράφετε αχ αχ αχ και παθαίνω …Μόνο, αν σας έρθει να κλάψετε, εντάξει, εκεί φωνάξτε με , να συμμετέχω. Θα αρχίσω να κλαίω αμέσως μετά από σας  και θα σταματήσω μάλιστα και μετά από εσάς, επειδή εσείς θα έχετε αρχίσει πιο πρώτα από μένα. Πλήρης συμπαράσταση πάντως. Κλαίω απίθανα, σας λέω! Να φανταστείτε, πρόπερσι , που είχε μεγάλη ξηρασία, μόνο οι δικές μου τριανταφυλλιές δεν ξεράθηκαν. Τις πότιζα δάκρυα.

Απαγορεύονται πλήρως επίσης οι κάθε είδους προσκλήσεις, ιδίως  σε ποιητικές βραδιές με ομιλίες χασμουροτικές , αλλά και σε άλλα ξενύχτια νεκρών και νεκροζώντανων, σε  σελίδες, ομάδες, (πλην του Ολυμπιακού βεβαίως), θρησκείες, ανωμαλίες, πάρτη με ούζα (με ρακές μέσα!)  και ο, τι άλλο φοβερά ομαδικό. Ουφ, δεν μπορώ άλλο πια, έχω πάθει αλλεργία στο εμείς όλοι μαζί. Σιγά μην κάτσω να τσακώνομαι με όλους μαζί;  Μου αρκεί ο εαυτός μου. Εγώ,  για να αλλάξω τον κόσμο, από τούτον τον μπιπ-λάκα θ’ αρχίσω.

Απαγορεύω επίσης εδώ μέσα κάθε είδους φιλοσοφία, εκτός κι αν είναι μετά μαλακίας. Και θα δω. Αν πέσει πολλή μαλακία, θα την απαγορεύσω και αυτή τη φιλοσοφία, μετά συγχωρήσεως, αλλά θα την κόψω. Είπαμε….αλλά μην κουλαθούμε κιόλας!!!

Σημειωτέον ότι η πνευματική ιδιοκτησία όσων θα γράφω δεν ανήκει σε μένα, σιγά μην τη διεκδικώ, να πουν ποιος είναι ο βλάκας που διεκδικεί τις βλακείες του…όχι…όχι , δική σας είναι η βλακεία μου και χαλάλι σας, δωρεάν την  έλαβα, δωρεάν σαν την δίνω. Πάρτε μου την όσο θέλετε, κλέψτε την, βασανίστε την, πάλι βλακεία θα μείνει.

Κι ακόμα ένα σημειωτέον. Αν δείτε και σοβαρεύω, -ο μη γένοιτο-,  εκεί στη θέση του λάικ, να μου στέλνετε μια μούντζα, απ’όλα έχει το ιντερνέτι…και μην τα μπερδέψετε…άλλο η μούντζα, αλλά η βρούντζα. Μην δω καμιά μπερδεμένη βρούτσα στον τοίχο μου, αλίμονο σας. Θα σας την επιστρέψω ακέφαλη.

Σας φιλώ κατακούτελα κι όπου αλλού θέλετε, από τη μέση κι απάνω.  Μόνο να φοράτε την μάσκα σας, μη φιλήσω κανένα ιό από την Κορώνη και με βρείτε τσιτόνι…

Αυτά και καλό Σωματοσάββατο να έχετε αύριο που είναι των ψυχών!

Μετ’ ατιμής

Γιώργης Δαιμονογιώργης, 

εκ Δρυμώνος ορμώμενος.

Υ.Γ. : Προσοχή!  Όποιος δεν το διαβάσει τούτο εδώ, αλλά  και όποιος, αφού το διαβάσει, δεν το στείλει μετά και σε άλλους  666 φίλους του στο φβ,  θα κάμει δέκα μέρες να ενεργηθεί, θα του ρίξουν δακρυγόνα στη μύτη του, θα φάει κορονοϊό με το κουτάλι και θα συνευρεθεί με τον Ερντογάν στα σύνορα. Σωρευτικά όλα αυτά!

Αυτός ο κόσμος δεν θ' αλλάξει ποτέ

τραγουδάει ο γ. δρυμωνιάτης

τ

Σοκ και Δέος

Σοκ και Δέος
Ούτε καν φωνή δεν έχετε.
Μα τούτο να θυμάστε:
Ό,τι διαψεύδεται,
είναι ό,τι πιο αληθινό.

Είναι τρομερά και φοβερά
αυτά που συμβαίνουν κρυφά
σε όλο τον κόσμο.
Σοκ και δέος στους λαούς,
που βολοδέρνουν
ένθεν και ένθεν των συνόρων,
χωρίς στην πραγματικότητα
να υπάρχουν σύνορα άλλα,
πλην των συμφερόντων των ισχυρών.
Καμιά σχέση η αλήθεια
με όσα βλέπουμε, ακούμε,
γευόμαστε, οσμιζόμαστε, ακουμπάμε.
Ας είναι καλά η ηλιθιότητά μας,
που από ψέμα δεν παίρνει χαμπάρι.
Έτσι ο καθένας μας δεν είναι
παρά ένα τομάρι
στις όζουσες αποθήκες
των εκδορέων των λαών.
Το σώμα μας είναι ήδη πτώμα,
θαμμένο στις ταμειακές τους μηχανές.
Και το πνεύμα μας οδυνηρά αδύναμο
ν' αντιπαραταχθεί
στη δύναμη της συνωμοσίας.
Ο ανθρώπινος νους αποδομήθηκε.
Δεν υπάρχει το κίνητρο της ειρήνης.
Όλα ένας πόλεμος είναι
στην άμοιρη ζωή των λαών.
Και το μεροκάματο των απλών,
πόλεμος πείνας είναι
και των προσφύγων η απονενοημένη φυγή,
πόλεμος απόγνωσης είναι.
Παγκοσμιοποίηση σημαίνει καταστροφή,
που οσονούπω φτάνει.
Ύβρις, Άτη, Νέμεσις, Τίσις.
Ο πολιτισμός ολοκλήρωσε την ΄Ύβρι του.
Υπέστη την Άτη.
Οδηγήθηκε στη Νέμεσιν.
Οργή γι' αυτούς που ανάξια
απολαμβάνουν την εύνοια της τύχης.
Εκ Φύσεως Νέμεσις!
Τίσις τώρα...
Ο κορονοϊός στο κινητό σας
μοιάζει με κακόγουστο αστείο.
Ο κορονοϊός είναι απλά ο προπομπός
των όσων θ' ακολουθήσουν.
Τα χειρότερα έπονται.
Κανείς δεν ξέρει τί του γίνεται
επάνω στη Γη.
Και τ' άστρα είναι μακριά ακόμη.
Η νέα παγκόσμια τάξη
βρίσκεται σε κατάσταση αμόκ.
Η Άτη, η Άτη κυβερνά τον κόσμο!
Όταν καταρρεύσουν και τα ηλεκτρόνια
στις οθόνες σας,
θα καταρρεύσετε πλήρως κι εσείς,
κεκοιμισμένοι λαοί του κόσμου,
που νομίζετε ότι ο νους σας
χαίρει άκρας ευφυίας.
Σαν τη μελίγκρα θα πεθάνετε,
όταν τελειώσει το φύλλο που τρώτε.
Μόνο που εσείς, δεν θα προλάβετε
ν' αφήσετε το σπόρο σας πίσω.
Ούτε καν φωνή δεν έχετε.
Μα τούτο να θυμάστε:
Ό,τι διαψεύδεται,
είναι ό,τι πιο αληθινό.

Γιώργης Δρυμωνιάτης-Κασιμάτης


"Ω, κακόμοιρα ανθρώπινα μυαλά
και τυφλωμένες καρδιές! Σε τι σκοτάδια,
σε τι κινδύνους κυλάει
ο λίγος χρόνος της ζωής σας!
Δεν ακούτε λοιπόν την κραυγή της φύσης...''
Τίτος Λουκρήτιος Κάρος (94-55 π.Χ.)
Από το μεγαλειώδες έργο του
De rerum natura ("Περί της φύσεως των πραγμάτων"

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%BF%CE%BA_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CE%94%CE%AD%CE%BF%CF%82

Αιόλου και Λυκούργου

Αιόλου και Λυκούργου

Παλιός μου φίλος, που έμεινε πιστός στα ιδανικά του,

κοιμόταν σε ένα πάπλωμα, Αιόλου και Λυκούργου,

ανήμερα Χριστούγεννα, ο δυστυχής, στο κρύο.

Εγώ, με τη γραβάτα μου και το καλό κουστούμι,

περνούσα πανηγυρικά απ’ τη γωνιά εκείνη.

«Τι δυστυχία, Ουρανέ!», ψιθύρισε η συμβία

και μου έδειξε τον άστεγο που έτρεμε, σαν καλάμι.

«Έχ’ ο Θεός», απάντησα και τάχυνα το βήμα,

μα πριν προλάβω ν’ αμυνθώ, το παγερό εγώ μου

με τ’ όνομά μου άκουσα να το καλεί εκείνος.

«Καλέ μου φίλε απ’ τα παλιά της νιότης μετερίζια,

πως είσαι, πως καλοπερνάς, είσαι ευτυχισμένος;»

με ρώταγε κι είχε ματιά που ήταν φωτιά στον πάγο.

-.-

Δεν τον εκαλογνώρισα. Είχε πολύ αλλάξει.

Μόνο εκείνη η ματιά, που πάντα φλόγα ήταν,

μόνη εκείνη μου έφερε στο νου την ομορφιά του.

Τότε που συμφοιτούσαμε και συνονειρευόμασταν

ν’ αλλάξουμε τον κόσμο, τότε που αγωνιζόμασταν

για δίκιο, για ειρήνη, για ισότητα των πολιτών,

για ισονομή του πλούτου, για μόρφωση και για δουλειά,

για λεφτεριά, για όλα, όσα σημαίνουν ανθρωπιά.

Σαράντα χρόνια πέρασαν απ’ τον καιρό εκείνο

κι εγώ, που αλλοτριώθηκα, καλά καλοκρατιόμουν.

Είχα διαβεί τα ιδανικά της νιότης. Αλλ’  εκείνος,

επέμενε. Και γέρασε πριν πολυμεγαλώσει.

-.-

«Ω φίλε, είπα, φίλε μου, της νιότης αδερφέ μου,

πόσο πολύ σε συμπονώ, πόσο πολύ λυπάμαι!».

Άστραψ’ εκείνη η ματιά, σαν τότε που κρατούσε

τα κόκκινα γαρύφαλλα κι έφραζε όπλων κάνες.

«Κι εγώ λυπάμ’ εσένανε, σε συμπονώ, καλέ μου,

οπού σε πήρε ο στρόβιλος του ξέφρενου ανέμου.

Μη με λυπάσαι, είμαι ψηλά, πιο πάνω απ’ τους διαβάτες.

Με τους λεχρίτες είμ’ εγώ, όχι με τις γραβάτες.

Το σώμα μου είναι άστεγο. Όμως καλά θυμήσου

πως είναι τρισχειρότερο να ΄ν’ άστεγ’ η ψυχή σου.

Εγώ δεν ξεπουλήθηκα κι είμαι ευτυχισμένος

που με αξιοπρέπεια θα πέσω πεθαμένος».

-.-

Δεν δάκρυσα. Τον φίλησα. Με φίλησε. Δυο κόσμοι.

Οπού μαζί ξεκίνησαν κι αλλού γι’ αλλού βρεθήκαν.

Και να! Κάποια Χριστούγεννα, ξανασυναντηθήκαν…

-.-

Στο γιορτινό τραπέζι μας τα πάντα πλούσια ήταν.

Όμως εγώ ντρεπόμουνα τα πλούτη μου να φάω.

Να φάω. Αλλ’ εκείνος ‘κεί  Αιόλου και Λυκούργου;

Ο φίλος μου από τα παλιά, ο φίλος ο γενναίος;

Ο Άνθρωπος που έμεινε Άνθρωπος ως το χώμα,

Χριστούγεννα ανήμερα με αδειανό το στόμα;

Τον πρόδωσα και πλούτισα κι εκείνος μ’ ένα βλέμμα

μου ‘δωσε και κατάλαβα το άθλιό μου ψέμα.

Μπουκιά δεν εκατέβηκε στο θλιβερό κορμί μου.

Πόσο φτηνά πουλήθηκε στο δαίμονα η ψυχή μου!

Γιώργης Π. κ-Δρυμωνιάτης

32 φράπες κι ένα γλυκολέμονο

32 φράπες κι ένα γλυκολέμονο

(κάντε κλικ εδώ και διαβάστε e-bookιον Ποίησής μου. Ευχαριστώ!)

Ο κύριος Φράγκου κι εμείς

Ο κύριος Φράγκου κι εμείς

Τον νεκροθάφτη μας τον λέγανε Φράγκου.

Κύριο Φράγκου, με μαύρο παπιγιόν.

Αλλά εμείς δεν του δίναμε καμία σημασία

όσο κυνηγούσαμε τα φράγκα

κι αγωνιζόμασταν όλο για πιο πολλά φράγκα

και τσιγκουνευόμασταν να δώσουμε φράγκο

και νοιαζόμασταν διαρκώς πώς

θα εξοικονομήσουμε περισσότερα φράγκα

κι όλο, τα φράγκα που χρωστάγαμε,

κοιτάζαμε να τα ρυθμίσουμε ευνοϊκά για μας

κι ύστερα ένα σωρό φράγκα ξοδεύαμε

για ένα σωρό πλασματικές ανάγκες

και το κράτος μάς έλεγε «εννιά στα δέκα,

δικά μου τα φράγκα σας»

και πάλι κυνηγούσαμε με μανία τα φράγκα

που ποτέ δεν ήσαν αρκετά για την απληστία

τη δική μας και του κράτους μας.

Η ζωή μας όλη , φράγκα ήτανε.

Ώσπου, μια μέρα μας ανέλαβε ο Φράγκου,

ο κύριος Φράγκου με το μαύρο παπιγιόν

και με δυο χιλιάδες φράγκα μόνο

μας έκοψε όλες τις ωραίες συνήθειες

και μας ρύθμισε σε άπειρες δόσεις

όλες μας τις οφειλές προς το θάνατο

και τότε το κράτος έβγαλε σε πλειστηριασμό

τον τάφο μας για να πληρώσει τα δανεικά.

Κι ησυχάσαμε πια.

Άφραγκοι, στον ουρανό στεγαστήκαμε,

ως σκόνη.

"Φάε , κράτος, τα φράγκα μας", 

φωνάζαμε αφ' υψηλού

κι ο κύριος Φράγκου, χα! ο κύριος Φράγκου

συνέχισε να θάβει τελετουργικά

ανθρώπους κι όνειρα...

Γιώργης Δρυμωνιάτης
Από την ομώνυμη Ποιητική συλλογή του

Θέλγα πρόλογος

Χάκερ

Στη μνήμη του Μεγάλου Στίβεν Χόκινγκ
που ήξερε καλά πόσο εύκολα μπορεί
η Φύση μας να εκδικηθεί τον ασεβή πολιτισμό μας.

Χάκερ

Και ξαφνικά ένα παράδοξο συνέβη.
Αυτό που λέγαμε μαγνητικό πεδίο
κι είχε δυο πόλους κι ήταν όλ’ η Γη
ένας μεγάλος κι ικανός μαγνήτης,
για λόγους που δεν τους χωράει ο νους
εχάθηκε εξαίφνης σε μια νύχτα.
Και τότε γκρεμιστήκαν διαμιάς
οι πιο σπουδαίες μηχανές
που είχαμ’ εφεύρει.
Καμιά δεν ημπορούσε πια
ηλεκτρισμό να παραγάγει
και σκοτεινιάσαν μονομιάς
απ’ άκρου εις άκρον όλες
οι μεγάλες πολιτείες του ντουνιά.
Χωρίς μαγνήτη και ηλεκτρισμό
τ’ αεροπλάνα δεν πετούσαν πια,
τα πλοία ακυβέρνητα κουφάρια
στων ωκεανών τη μέση,
τα αυτοκίνητα σταμάτησαν
να τρέχουν σαν τρελά
κι όλου του κόσμου τα κομπιούτερ
νεκρωθήκαν.
Το δίχτυ που είχε τυλίξει όλη τη Γη
και που τα πανθ’ ορούσε,
κουρέλι εγίνει εν μιά στιγμή.
Οι μηχανές των Τραπεζών δεν ήσαν ικανές
να εισπράξουν, να πληρώσουν
κι όλο το χρήμα το ηλεκτρονικό
-ήταν που ήταν ψεύτικο-
με μιας ανύπαρκτο εγίνει.
Σταμάτησαν οι πλειστηριασμοί,
οι εφορίες καταρρεύσαν,
τα όπλα του στρατού σχεδόν μηδενιστήκαν,
σταθερά και κινητά
δεν ομιλούσαν πια
κι η τηλεόραση, ω Χριστέ
και Βούδα μου κι Αλλάχ μου,
μια μαύρη σιχαμένη οθόνη
στα μάτια μας μπροστά.
Οι νόμοι όλοι των κλεφτών
χάσανε όλη την ισχύ τους.
Στα πρόβατα μείναν οι κάρτες αμανάτι.
Μα βοσκή δεν είχε πια.
Τ’ ΑΤΜ στέρφα μαντέμια στη γωνιά.
Σε μια τρομακτική νυχτιά
κατέρρευσε όλος ο τρανός πολιτισμός
των τάχαμου ισχυρών Βαβυλωνίων.
Βαβέλ, ωιμέ!.
Ω, Θε μου!
πόσο χάκερ είναι ο Θεός
κανείς απ’ τους σοφούς
δεν το είχε καταλάβει!

Γιώργης Δρυμωνιάτης

ΣΠΟΥΔΗ ΣΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΠΟΙΗΣΗ

Αφιερωμένο σε όλους εσάς που θα μας ακολουθείσετε στην

ΣΠΟΥΔΗ ΣΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΠΟΙΗΣΗ

Συμπόσιο

Στην αιώνια εορτή της αγάπης

θα είμαι διαρκώς παρών.

Στον αέναο χορό της ζωής

χορευτής σ' έκσταση θα είμαι.

Κι όσο μπορώ θα μονοδρομώ τη ρότα μου

προς τα εκεί που κατοικεί η Ποίηση,

για να δύναμαι αιώνια ν' αγαπώ

κι ατελεύτητα να χορεύω με τη ζωή μου

κι εκείνο το "μαζί" ν' απολαμβάνω

όταν εσάς αγκαλιάζω

στα σταυροδρόμια που συναντιούνται

τα όνειρά μας με τις πράξεις μας

Γιώργης Δρυμωνιάτης

Το Καλλιτεχνικό Σωματείο

επ’ ευκαιρία της Παγκόσμιας ημέρας Ποίησης

οργανώνει

τριήμερο συμπόσιο με τίτλο:

Ευμολπιδών 9α, Γκάζι , Αθήνα

Φθινοπωρινή ευωδία

Φθινοπωρινή ευωδία

Μικρή βροχή και μύρισε ο κόσμος μου αγάπη.

Λίγη από μένα στο Θεό,

πολλή απ’ Αυτόν για μένα.

Πολλή κι από τα μάτια σου, βροχή μου,

στάζει εντός μου.

Κάθε σταγόνα και φιλί!

Το μυρωδάτο σου κορμί,

κυκλάμινο που φύτρωσε μες στο Φθινόπωρό μου.

Γιώργης Π. Δρυμωνιάτης

Από την ΙΧΝΗ ΠΑΧΝΗΣ

ΟΠΟΥ ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΙ ΜΑΛΑΜΑ -----ΜΗΤΣΑΚΗΣ

Τα απανωτά λάθη του τραγουδιού περί Γιωργου-μάλαμα.

1ον λάθος

Όσο αγαπώ, όσο αγαπώ τη μάνα μου
αγάπησα, αγάπησα και σένα.

Λένε μωρέ τέτοια λόγια στο κορίτσι;; Θα σε πει μαμάκια και στην έκανε κακομοίρη!

2^ον λάθος

Όσα είχα και δεν είχα μου τα μάσησες
και μπατίρη στο φινάλε με παράτησες.

Αναξιοπρεπές κακομοιρίστικο παράπονο. Χαλάλι της βρε που στα μάσησε,

μακάρι να είχες κι άλλα να σου τα μασίσει . Αν και  σιγα μην έμεινες μπατίρης. Την έχεις εσύ πάντα την καβάντζα σου…σε ξέρω.

3^ον λάθος

Δεν βαριέσαι, δεν πειράζει,
χαλάλι σου.
Συ μια μέρα θα χτυπήσεις
το κεφάλι σου.

Μ’ αυτό το πλευρό να κοιμάσαι. Ουρά περιμένουν οι Γιάννηδες

4^ον λάθος

Μα η δική μου η καρδιά
δεν έχει αντάλλαγμα.
Όπου Γιώργος και μάλαμα.

Έτσι σου είπανε να λες;  Έχει βρε κάτι Κωστηδες που είναι από πλατίνα!

5^ον λάθος

Μόνο εγώ, μόνο εγώ σε πόνεσα
και σ’ τα ’χω δώ , και σ’ τα ’χω δώσει όλα.

Άσε τα πουστικα…σε όλες το ίδιο παραμυθι λες…σιγα ρε πονεσιάρη! Τι όλα είχες να δώσεις;

6^ον  λάθος

Κι αν για σένα και φαρμάκια εγώ έπινα, 

την ψυχή μου αν ζητούσες, θα σ’ την έδινα.

Καλό βόδι είσαι. Φαρμάκι αυτή; Κινίνο εσυ βρε! Κι άσε το μάλαμα , μη σε πουν κάτι άλλο που αρχίζει από μαλα…

Έτσι για να ευθυμήσουμε λιγάκι, μέρα μεγαλειώδους γιορτής καθώς είναι αύριο. Με τις ολόθερμες ευχές μου στον Μπους, τον Κλούνεϊ, σε μενα και σε όλους τους Γιώργαρους, τους Γιώργους και τους Γιωργάκηδες  της οικουμένης!

Κι εσυ κει πάνω αψηλά, μη μου θυμώσεις…σε λατρεύουμε όλοι οι Γιώργηδες και όχι μόνο, μεγάλε Γιώργο Μητσάκη!

Υ.Γ. Φετος οι Γιωργηδες θα ειναι άπιστοι, λόγω ταυτισής τους με το Θωμα...να τους έχετε το νου σας....

Με όλο το μεγαλείο

Σ’ αναζητώ στις μικρές εσοχές της ψυχής,

στα εαρινά των δροσοσταλίδων δάκρυα,

στους πόνους της μάνας  γέννας,

στα χαμόγελα των νηπίων επί του στήθους σου,

στα ώριμα του έρωτος μονοπάτια,

στους μόχθους και στις αγωνίες της καθημερινότητας,

στα τρυφερά της αγάπης μου όνειρα.

Σ’ αναζητώ παντού και παντού σε βρίσκω

ολόρθια ενώπιον  της ύπαρξης

με όλο το μεγαλείο της Γυναίκας.

Γιώργης Δρυμωνιάτης

Από την ΕΦΤΑΖΥΜΟΣ ΨΥΧΗ ΔΙΠΥΡΩΜΕΝΗ

Ύμνος μικρός για τη μικρή ζωή μου.

Ύμνος μικρός για τη μικρή ζωή μου.

Όνειρο, της νύχτας μου όνειρο,

του Ήλιου μου φως,

όνειρο, μου φεύγεις και χάνομαι,

σε ζω και μεθώ.

Όμορφη που είσαι ζωή!

Κι όνειρο, αν είσ’ ένα όνειρο,

ένα Σαββατόβραδο,

μια Μεγάλη Παρασκευή,

είσαι όλα εσύ,

αστραπή και βροντή

μες στου νου μου το μέγα,

στου κορμιού το πολύ

κι η κορυφή σου ψυχή.

Στα ρολόγια του χρόνου κυκλική,

μες στον έρωτα δίψα.

Όμορφη που είσαι ζωή!

Μα μου φεύγεις, μου φεύγεις

και χάνω το Θεό,

την αγάπη , τον πόνο,

τα πάντα μου χάνω.

 Δεν μπορώ, δεν μπορώ,

είναι λίγο το ένα που είμαι

και το κλέβει, μου φεύγεις. 

Μισώ τον Ουρανό

που σε παίρνει

και που στ’ άστρα σε σπέρνει

και που αφήνει το κλάμα μου

μόνο εδώ,

στο γραφτό που μου χάρισε η μνήμη.

Όνειρο, της ζωής μου όνειρο,

ταχυθάνατο όνειρο,

πόσο σ’ αγαπώ!

Γιώργης Π Δρυμωνιάτης

Από την ΕΦΤΑΖΥΜΟΣ ΨΥΧΗ ΔΙΠΥΡΩΜΕΝΗ

Πρωινό

Αγαπημένη μου φίλη, φίλτατη Δέσποινα Σαββίδου, 

Συγκίνηση βαθιά για μένα. Συγκίνηση, από την ομορφιά που είδαν τα μάτια σου στον τόπο μου, από τη μουσική της λατρεμένης μου Ευανθίας, από την αγάπη σου προπαντός στα φτωχά μου λόγια, που εκείνη τα λάμπρυνε εδώ μέσα. Με μεταγάγουν όλα αυτά σε έναν άλλο κόσμο, αυτόν που θα ηθελα να ζω...της εν πνεύματι ευδαιμονίας. Με όλα όσα έχω μέσα μου κρυμμένα, σε ευχαριστώ απέραντα, Δέσποινά μου. Σ' ευχαριστώ για τη μέγιστη τιμή που μπορούν να λάβουν οι απλοϊκές γραφές μου και που εσύ επανειλημμένα τούς την προσδίδεις.

Γιώργης Δρυμωνιάτης

Στα άνθη

Στα άνθη, στους στήμονες,

στους ύπερους πάνω,

ω Άνοιξη! Άνοιξη!

Εντός σου ας πεθάνω.

Γιώργης Δρυμωνιάτης

Με δάκρυα στα μάτια, επαναδημοσιεύω...

Με δάκρυα στα μάτια, επαναδημοσιεύω αυτό που δημοσίευσα την επομένη των εκλογών του Γενάρη του 2015...Τι άλλο να σας πω; Μια λέξη μόνο κυριαρχεί στο είναι μου:

Απελπισία...

26 Ιανουαρίου 2015 ·
Ψήφισα

Ψήφισα σήμερα
για ένα καλύτερο αύριο πάλι,
ελπίζοντας να μην απογοητευτώ ξανά.
Αισιοδοξώντας πως δεν θα προδοθώ πάλι
και πως η ψήφος μου δεν θα είναι ξανά το άλλοθι
εκλεγμένων κυβερνητών
που θα με ποδοπατήσουν,
θα με ξεπουλήσουν,
θα με δολοφονήσουν.
Ψήφισα με την επιθυμία η δημοκρατία
να ξαναγίνει αληθινή
και να απαλλαγεί
από τον κοινοβουλευτικό φασισμό της.
Ψήφισα με την ελπίδα πως οι νόμοι
θα πάψουν να στήνουν κάγκελα
στην καθημερινότητά μου
και πως θα υπηρετήσουν την ελευθερία μου
και όχι τη δουλικότητά μου.
Ψήφισα με το όνειρο πως η δικαιοσύνη
θα απονέμεται από δίκαιους ανθρώπους,
γενναίους και ικανούς
να ενισχύσουν τα θεμέλια της δημοκρατίας.
Ψήφισα ευελπιστώντας πως θα γλιτώσω
από το τέρας του Τραπεζιτικού Ναζισμού
που με τα πλοκάμια του απομυζά
τον πλούτο και τις ψυχές της ανθρωπότητας.
Ψήφισα αγωνιώντας για την παιδεία,
για την υγεία, για τη σωματική και πνευματική ευτυχία,
για τις τέχνες, για όλα όσα
με μεταγάγουν από το επίπεδο του ζώου
στα ύψη της ανθρωπιάς.
Ψήφισα για το πάθος εκείνο
που με αγάπη θα καταχτήσει τον κόσμο
και θα με αποαιχμαλωτίσει από τα δεσμά
του μονεταριστικού κατοχικού στρατού,
θα πολεμήσει και θα εξαφανίσει
την απληστία των ολιγαρχών του χρήματος
και θα μοιράσει δίκαια τον πλούτο των εθνών
στα έθνη και στους πολίτες.
Ψήφισα αναζητώντας
την ευτυχία και όχι την ευμάρεια,
την ευδαιμονία και όχι την καλοπέραση,
την ισότητα και όχι τον ανταγωνισμό,
την αδερφοσύνη και όχι το μίσος.
Ψήφισα για να υποστηρίξω
τον πλούτο της ψυχής μου προπαντός
κι όχι για να εξασφαλίσω
τα πρόστυχα, τα πλαστικά υλικά αγαθά
της υπερκατανάλωσης
που μόνο πιότερη κοπριά
με κάνουν να παράγω.
Ψήφισα με τον πόθο να ζήσω ανθρωπινά
μέσα στη ζούγκλα των ανθρώπων.
Ψήφισα για να ζήσω ελεύθερος,
άφοβος, ατάραχος και δίκαιος
εν μέσω ελεύθερων, άφοβων,
ατάραχων και δίκαιων ανθρώπων.
Ψήφισα για ένα κράτος δικαίου
που θα με στηρίζει,
αντί να με κατακρημνίζει.
Ψήφισα για να κυβερνήσει η φαντασία
που αναζητά
των ιδεών και των πραγμάτων την ουσία.
Ψήφισα στο όνομα της Δημοκρατίας,
ποθώντας οι εκ της ψήφου μου κραταιοί
να μην κρατούν και επικρατούν
και κουμαντάρουν κατά το δοκούν
το Δήμο,
μα με βαρειές συνέπειες ευθύνης,
δήμευση περιουσίας έως σανδάλων
ή και θάνατο ακόμα δηλαδή,
για όσα ανήθικα ή από αμέλεια
ή από συμφέρον του εαυτού τους
ή από εκμαυλισμό τους θα διαπράξουν,
προδίδοντας την ψήφο και τους πόθους του λαού,
έχοντας άλλοθι το ότι είναι εκλεγμένοι.
Ψήφισα δημοκρατικά, ελπίζοντας
πως το αγελαίο γένος των ανθρώπων
θα καταφέρει κάποτε
δια του πνεύματος να υποτάξει την ύλη
και πως το «Εμείς» δεν θα εκφυλιστεί
σε εξουσία ολιγαρχών πάλι,
αλλά σε δύναμη των πολιτών θα αναδειχθεί,
που μάχονται για αξιοπρεπή ζωή
μέσα σε Μία με σοφία ευνομούμενη Πολιτεία.
Ψήφισα το μη χείρον,
ξέροντας πως το βέλτιστον
δεν είναι εύκολο να τ’ απολαύσω,
όσο ακόμα αγελαίος θα είμαι,
όσο έρμαιο των υλικών μου αναγκών
κι αυτού του άτιμου, του φόβου του θανάτου
θα παραμένω.
Ψήφισα μ’ ένα βαρύ αίσθημα μέσα μου.
Πως πρέπει να πασχίσω.
Πως πρέπει να συντρίψω τον συμβιβασμό.
Πως πρέπει να παλέψω για το υπερβατό.
Πως και η Ουτοπία κάποτε
μπορεί να βρει τόπο και τρόπο.
Ψήφισα με μιαν ευχή και με μιαν ελπίδα.
Πως δεν θα ξαναπροδοθώ.

Γιώργης Π. Δρυμωνιάτης

Απ' το Ουάου ως το Ουαί, μια θλίψη απέραντη...ο φασισμός χτυπά την πόρτα μας , αδερφια...αλί, αλί, αλί!!